Iris kwam voor een 'eerste weken' documentaire toen ons dochtertje 2 weken oud was. Ik had iris laat in mijn zwangerschap gesproken en ze legde me uit dat ze op bepaalde momenten gaatjes in de agenda open hield voor de baby's, maar dat het vooral belangrijk was dat ik mij goed voelde en comfortabel was met op de foto te gaan.

Haar bezoek voelde als een kraamvisite. Ze liet ons als gezin gewoon onze gang gaan. Daarbij had ze ook veel aandacht voor mijn zoon. Hij heeft nooit het gevoel gehad dat iris alleen voor de baby kwam, ze was er voor ons allemaal. Toen mijn dochter niet in de stemming leek voor de foto bleef ze mij kalmeren dat we alles moesten doen wat nodig was: voeden, knuffelen, troosten. 

Poseren voor het plaatje is niet iets  waar we goed in zijn of wat we mooi vinden. Gelukkig is iris daar ook niet van: de foto's zijn prachtig geworden, spontane momenten die precies laten zien hoe wij zijn als gezin. Ik weet soms niet eens wanneer ze de plaatjes geschoten heeft :) maar ik ben dolblij met de herinnering aan deze mooie, bijzondere en soms lastige periode.